Op dit moment werk ik bij de crisishulp Noord- en Midden-Limburg waar ik kinderen en gezinnen die in een acuut onveilige situatie zitten op een sterk outreachende manier help. Daarnaast bieden we intensieve ambulante crisishulp voor de duur van maximaal 4 weken in gezinnen bekend met LVG-, GGZ- en Jeugdhulpverleningsproblematiek. 

Eerder werkte ik onder andere bij Bureau Jeugdzorg als (gezins)voogd en jeugdreclasseerder. Sinds januari ben ik trainer bij SoNeStra, waar ik supertrots op ben! 

In de 20 jaar dat ik in de jeugdhulpverlening heb gewerkt, heb ik met veel verschillende hulpverleners zoals collega’s, gedragsdeskundigen, teamleiders, GZ-psychologen, scholen en betrokken instanties rond de tafel gezeten, nagedacht en lijnen uitgezet voor gezinnen. Maar wie ontbraken altijd? Ouders en kinderen!  

Toentertijd heb ik me nooit afgevraagd waarom de gezinnen zelf niet aan tafel zaten. Of de mensen waarvoor het gezin erg belangrijk was.

Ik herinner me nog goed dat ik het gezin vertelde wanneer ze besproken zouden worden en dat ik daarna zo snel mogelijk zou komen vertellen wat de uitkomst was. Nu denk ik regelmatig: ‘Wat als we aan het gezin hadden gevraagd wie er aan tafel hadden moeten zitten? Wie er mochten meedenken over vragen waarop het gezin graag een antwoord had gewild? Wat was er dan gebeurd?’

Nog steeds wordt er vaak op deze manier gewerkt. Met de beste intenties. Professionals werken ontzettend hard om ervoor te zorgen, in het belang van de cliënt, dat de door hun opgestelde hulpverleningsplannen tot een goed einde worden gebracht, maar van wie zijn die plannen echt? Ik zie de werkdruk bij de professionals en de afhankelijkheid van de gezinnen toenemen. Dat de regie bij de cliënt, familie en sociaal netwerk komt te liggen zie ik als een grote noodzaak.